Κουλτουριάρης: σύγχρονη αναφορά σε άνθρωπο αφιερωμένο σε σφαίρες του νου πιο μακρινές, αξιόλογες και ενδιαφέρουσες από τη βαρετή, πεζή και αδιάφορη πραγματικότητα. Εν δυνάμει κουλτουριάρης με τάσεις προς το ψευτοκουλτουριάρικο ύφος του παντοτεχαλαρού γνώστη της αλήθειας. Δώστε βάση στην προσεγμένα ανεπιτήδευτη εμφάνιση, που πηγάζει από μακρόχρονη αναζήτηση της διαφορετικότητας, με αποτέλεσμα να ενταχθεί σε αυτό που πάντοτε απέφευγε.
Ναυαρίνο. Στενάκι, ησυχία, δεντράκι. Κάποτε υπήρχε εκεί ένα μικρό παλαιοβιβλιοπωλείο, με χαλαρή μουσικούλα, χαλαρή ατμόσφαιρα και ψύχραιμες τιμές. Κάποτε στα τραπεζάκια έβλεπες βιβλία να κρατούν ανθρώπους, παρέες ικανές να περιγράψουν τις μελωδικές φόρμες της ύστερης βυζαντινής μυθιστοριογραφίας, αλλά και να αλληλοσπαραχθούν επάνω στα ποταπότερα ζητήματα της σύγχρονης ιστορίας του αυστραλιανού ραγκb. Κάποτε δεν υπήρχαν τετρακόσιασαρανταεφτά είδη κρασιού βιο-λογικής επεξεργασίας ούτε σουτζουκάκια πολυαμιδίου.
Στο χλιαρό παρόν ο Λοξίας μας προσφέρει μέτρια ανέμπνευστα πιάτα, με εξίσου ανέμπνευστο φαγητό. Στην εξαιρετικής χαλαρότητας ατμόσφαιρα-νεκροταφείου που προσφέρει, μπορείτε να απολαύσετε μουσική σπάνια και μοναδική, μόνο όμως αν είστε σκύλος ή πρωτεύων κήτος ανοιχτής θαλάσσης, καθώς είτε εκπέμπει σε λάθος συχνότητα, είτε το βολιουμ κρατήθηκε στο μείον τέσσερα.
Μη χάσετε τη σαλάτα ντεμέκ-τοματάκι-ρόκα και φυσικά το lookάνικο Μετσόβου, που μας κοιτούσε θλιμμένο καθ' όλη της διάρκεια της βραδιάς, φανερά προβληματισμένο σχετικά με τις συνθήκες θανάτου του αλλά και τις διφορούμενες ιστορίες που άκουγε σχετικά με την προέλευσή του. Σε ένδειξη σεβασμού το αφήσαμε σχεδόν ανέγγιχτο, καθώς δεν αντέξαμε τις κραυγές του.
Γευτήκαμε κρασί ξαναμανα βιο-λογικής καλλιέργειας, καθώς μέχρι και τα πρόσφατα χρόνια τα κρασιά παράγονταν βιο-παράλογα. Ευτυχώς, βρέθηκαν και οι παντός είδους μπαρμπα-ορίτζιναλ μερακλήδες (που κατά σατανική σύμπτωση διαμένουν σε αστικά συγκροτήματα κι όχι εξοχικές κατοικίες) να μας διδάξουν την Παρασκευή του Οίνου. Επίσης, τελευταία σε παρόμοιου είδους κουλτουρομαζευτήρια συχνάζουν οι εν λόγω παραγωγοί, όπως να πούμε οι μανάβηδες στις λαϊκές και όλως τυχαίως μας χαιρετίζουν με αβρότητα από το διπλανό τραπέζι. Με τον τρόπο αυτό το μπουκάλι σπιτικής προέλευσης τιμολογείται πλέον στα 15 ευρώ, καθώς ταυτόχρονα απολαμβάνεις και μερακλή παραγωγό ετ του οκλόκ. Διασκέδαση κομπλέ.
Την ατμόσφαιρα-μοναστήρι συμπλήρωνε η διακοπτώμενη εκτέλεση δια τουφεκισμού διαφόρων κλασσικών κομματιών της ρομαντικής περιόδου, από τη σερβιτόρα-πιανίστρια-ηγουμένη, με ατέλειωτα διαστήματα απόλυτου κενού και εναιωρήσεων στο διαλογισμό που ενέπνεε ο χώρος. Να σημειωθεί η ευαισθησία της καλλιτέχνιδος, που έπαιζε μόνο κατά την είσοδο πελατών στο χώρο και για κάποια δευτερόπλεπτα μετά από αυτήν, μετατρέποντας το Χέντελ σε κράχτη της παραλιακής για ευαίσθητο όμως κοινό. Ανάμεσα στα κομμάτια η μουσική ήταν απούσα, δικαιολογημένη από τον κηδεμόνα της. Μάταια περιμέναμε να γεμίσουν τα τραπέζια-ρεζερβέ στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Κάποιο παιχνίδι προφανώς παιζόνταν στην πλάτη μας ή απλά το εστιατοριομπαροπιανοκαφεβιβλιοπωλείο έχει φαντάσματα που απολαμβάνουν την ησυχία.
Στα θετικά η πατατοσαλάτα, που δεν κατάφερε να φέρει την άνοιξη καθώς δεν ήταν σε καμιά περίπτωση κούκος. Ακόμα και τότε όμως..
Κάποτε καθόμασταν στο μπαλκονάκι και παίζαμε τάβλι, ή διαβάζαμε βιβλίο δυο βήματα απ' τον αχό της καθημερινότητας. Κάποτε.
