Ναυαρίνο τέρμα κάτω, λίγο πιο πάνω..

Κουτρουβαλάς το Ναυαρίνο, σε συνεπέρνει η κατηφόρα, στρίβεις λίγο δεξιά, χαζεύεις τα αρχαία, τα αλάνια και τα αρχαία αλάνια που συχνάζουν ολούθε. Περνάς τον πιτσιρικά που κατουράει αδιάκοπα και ανακουφίζεσαι μαζί του. Πού να μπεις, τί να δοκιμάσεις.

Λίγο πιο κάτω, στο στενάκι ρακάδικο με στυλ.. Πρώτο τραπέζι γωνία, κάτω από την ταμπελίτσα με τον κατάλογο, τα ορεκτικά και τους μεζέδες. Προσπαθεί να μιμηθεί την ατμόσφαιρα παραδοσιακού καφενείου, προσφέροντας διάφορους μεζέδες με ικανοποιητικές γεύσεις. Ατμόσφαιρα με το γνωστό μαρμαροπάτωμα και τα κρεματζούλια πανταχόθεν. Φοιτητές και λοιποί ξεχασμένοι μας κάνουν παρέα στην παραδοσιακή μας βραδιά.

Στο τέλος ξυρίζουν το γαμπρό. Αλύπητα, χωρίς στυλ, χωρίς οίκτο έπεσε στο τραπέζι. Σαν τούβλο. Σα χαλάζι. Σαν ποδοβολητό. Ήταν ο λογαριασμός και ήταν βαρύς. Το τράνταγμα ακολούθησαν κραυγές πόνου. Μερικοί έφυγαν από το παράθυρο στην προσπάθειά τους να εξηγήσουν το τιμολογιακό φαινόμενο. Άλλοι δεν άντεξαν και κατέφυγαν σε μπινελίκια. Έμειναν λίγοι να κανονίσουν το λογαριασμό. Δεν ήμουν ένας από αυτούς.

Κάποιο που επέζησαν είπαν και την ιστορία. Πως κάτι βιολογικά προϊόντα ήρθαν σε συμφωνία με παραδοσιακούς παραγωγούς να μας λιανίσουν. Στο καπάκι πλάκωσε και το υψηλό νοίκι της περιοχής, το οποίο καλούμαστε να καλύψουμε, καθότι τα μπατζάκια μας τρέχουνε ευρώ.
Θα μας ξαναδείτε σίγουρα.